İngilizce kurslarında ve derslerinde bize eskiden beri öğretilen bir ayrım vardır: “must,have to, should, can…” gibi yapıların/kullanımların farkları. Hep denirdi ki biri “-meli,malı” anlamına gelmekte olup kişinin kendi otoritesinden ve tasarrufundan kaynaklanan zorunlulukları ifade eder. Öbürü kişinin elinde olmayan koşullardan/dış dünyadan kaynaklanan ve yaptırımla sonuçlanabilecek gereklilikleri anlatır. Diğeri “yapmak zorunda…

insanın dünyanın hatta kainatın merkezinde olduğunu ilk kim iddia etmişti? bu merkezi varoluş biçimi her şeyin insanın hizmetinde olduğunu ve onun her şeyi bilebileceğine dair bir inancı beraberinde getiriyordu. insan aklının yüceleştirilmesi ve onun efendiliğine duyulan sarsılmaz güven, birçok şeyin gerçekleştirilmesi için meşruiyet kapılarını sonuna kadar açıyordu. …

“Baş eğdim yine aşka Ama bu son saygı duruşu…” “Aşk… Bir kalbin içinde ağlıyor Aşk… Sızım sızım sızlatıyor Ellerinden kaçılmıyor Virane ettin bıraktın Aşk…” “Aşka karşı koyamazsın Bunu deneme bile…” “Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk…” Bunlar, modern dünyanın popüler müziğinden zihinlere düşen birkaç şarkı sözü. Paranın, mevkinin, şöhretin, cinselliğin, futbolun bir put olarak piyasa sürüldüğü zamanımızda, “aşk” da fazlasıyla nasiplenmiş bu yozlaştırma furyasından. Öyle bir şey ki; kendisine sürekli tazimde bulunulması gereken, yoksa nazlı bir çocuk gibi küsen, gerektiğinde sizden canınızı dahi isteyebilen bir put haline dönüştürülmüş. Özgürleştiren değil tutsak eden; çoğaltan ve zenginleştiren değil, boğan ve çoraklaştıran bir fenomen.